Archeologiczne dowody na istnienie tańca pochodzą podobno z około 3300 r. p.n.e. i są malowidłami naskalnymi. Przed wynalezieniem pisma taniec był ważnym czynnikiem międzypokoleniowego przekazu historycznego. Tańczono, by snuć opowieść, która dzięki możliwościom ruchu ciała zyskiwała duży potencjał emocjonalny. Taniec funkcjonował też jako wyraz doznań religijnych i kulturowych — modlitwy, rytuały, ceremonie. Tańczono dla sprowadzanie deszczu podczas suszy, dla zwiększenia urodzaju, wojownicy tańczyli dla wzbudzenia w sobie odwagi. Tańczono by oddać część wybranym bóstwom, uzdrowić chorego lub by uczcić jakieś wydarzenie — ślub, przejście w dorosłość.
Wzmianki o tańcu w tekstach pisanych można odnaleźć bardzo wcześnie. Podobno w pradawnych Chinach po raz pierwszy zapisano słowo „taniec”! Wiele starożytnych, indyjskich tekstów porusza temat tańca i do dziś tradycje taneczne w tej części świata są bardzo silne. Na naszym kontynencie pierwsza wzmianka o tańcu pochodzi z Iliady Homera i opisuje choreę (pieśń taneczną pochodząca ze Grecji). Bardzo stary jest także opis tańca króla Dawida tańczącego przed Arką Przymierza w Starym Testamencie.
Niezależnie w jakiej części świata się znajdziemy, właściwie nie istnieją i nie istniały kultury, w których taniec nie odgrywał znaczącej roli i nie budował trwałych wartości kulturowych charakterystycznych dla danej grupy ludzi.
